Als Nomaden de woestijn in!

Vandaag moesten we om zes uur op want om zeven uur werden we opgehaald voor onze excursie! Het was nog even spannend of we het wel zouden halen, want we zouden om half zeven ontbijt krijgen, maar we waren niet de enigen en de onbijtjongen was niet bepaald vlug. Maar goed, wij hadden om kwart voor zeven ontbijt, de anderen die mee op excursie gingen pas tegen vijf voor zeven. Uiteindelijk zijn zij ook met een ander busje meegeweest dan wij. Eenmaal in de bus bleek dat iedereen een andere prijs voor de excursie betaald had, dat vermoedden wij al maar wij hadden redelijk gemiddeld betaald. Rond half acht was de bus eindelijk vol en konden we gaan rijden!

We reden Marrakech uit en uit het raam kijkend trok een prachtig landschap voorbij met hoge bergen, terra cotta kleurig van de aarde, maar ook nog verrassend groen door de begroeiing. Hele bossages prachtige Orleanders waren er, palmen, en her en der een dorpje, eveneens terra cottakleurig, zodat het meegezogen werd in het landschap. Af en toe sjokte er een ezeltje langs de weg, een karretje met waar voorttrekkend.

Het landschap veranderde langzaamaan en de begroeiing maakte plaats voor steeds meer stenen, zodat we op een gegeven moment echt in een soort van maanlandschap terecht gekomen waren. Met de nog steeds erg hoge bergen was het een imposant gezicht. Deze woestenij leek volledig onbewoond, maar toch, soms ineens weer een ezeltje, iemand die gewoon langs de kant van de weg zat, een klein groepje huizen, een winkeltje...

Onze eerste echte stop was Ait Benhaddou, een oude kasbah (fort). De kasbah was tegen een heuvel opgebouwd en ook weer terra cotta kleurig, echt een heel bijzonder gezicht, zo een met de omgeving. De kasbah is gemaakt van leem, en het is heel bijzonder om er in rond te lopen, met de nauwe straatjes. In dit plaatsje zijn ook filmopnamen gemaakt voor verschillende films, zoals Gladiator en Star Wars. 

Daarna zijn we naar Ouarzazate geweest, 20 km verderop. Ook dit plaatsje was een kasbah, maar groter en beroemd geworden omdat de filmstudio's voor de genoemde films hier gevestigd waren. 

Daarna de bus weer in voor het vervolg van de reis. De reis daarna duurde nog weer vele uren met vele haarspeldbochten (bergtunnels hebben ze nog niet uitgevonden) en een uitgestrekt berglandschap met niets dan stenen en rotsen. Als ze nog eens zeggen dat de wereld vol is: in Marokko is nog plek zat....

Onze eindbestemming was het Berberstadje Zagora, aan de rand van de Sahara en dicht bij de grens met Algerije. Hier hadden we een laatste plaspauze, alvorens we het laatste stukje naar ons nachtonderkomen in de woestijn zouden afleggen. Dat laatste stukje duurde anderhalf uur, ditmaal niet in een te krappe bus maar per kameel!! Er lagen heel veel kamelen en we mochten er zelf eentje uitzoeken. Jeroen wilde per se voor mij rijden en kwam zo op een heel klein kameeltje terecht, wat een dolkomisch gezicht was. We gingen met z'n allen achter elkaar in karavaan naar het tentenkamp. De zon ging eerst langzaam, het laatste stukje snel, onder en er was niets dan de rust van het niets, de stilte en het lome gehobbel van de kameel...

Eenmaal in het tentenkamp kregen we eerst muntthee en daarna avondeten. Er kwam eerst sla met brood en we waren bang dat het daar bij bleef dus we hebben er goed van opgeschept. Het was ook erg lekker. Maar daarna kwam er ineens een enorme schaal met overheerlijke Berber couscous (zonder cous cous maar met aardappels), zalig! Daarna nog meloen. Bij het maanlicht nog even verder genoten van het in de woestijn zijn en geluisterd naar de muziek die onze Berbers maakten. Daarna ons matras uit de tent getrokken om buiten, onder de blote sterrenhemel, een heerlijke nachtrust te genieten...

De dag erop was de straf voor al dit moois want we moesten het hele eind weer terug. Ik kon mij eerst niet voorstellen dat de reis de hele dag zou duren en bereidde mij voor op een leerfabriekje ofzo, maar die kwam niet gelukkig, maar de reis was wel echt zo lang... De weg was overigens verrassend goed onderhouden en geasfalteerd, maar door alle bochten en omdat het zo steil was kon het busje vaak niet harder dan 60 km/h. 

Om vijf uur waren we weer terug in Marrakech, gauw onze rugzakken opgehaald en snel naar het bus station. Daar de bus genomen naar Casablanca. Het duurde een eeuwigheid voordat de bus echt ging rijden en door de hitte was dat niet prettig. De buschauffeur had zijn goede humeur ook thuis gelaten, wat er in resulteerde dat iemand zonder kaartje door hem letterlijk de bus uitgeslagen werd. Eindelijk gingen we toen op weg. Onderweg drukte onze aardige buschauffeur nog even een auto zowat de vangrail in, maar vond het niet nodig om naar de schade te informeren. Eenmaal in Casablanca hoorden we plots een klap en stond de bus ineens stil. Weer een ongeluk? We wachtten even en zagen even later een opstootje naast onze bus ontstaan met in de hoofdrol, jawel, onze buschauffeur. Aangezien het busstation nog maar een paar honderd meter verder was, besloten we dat dit ons eindpunt was en hebben we een taxi naar ons hotel genomen. Het was me een dagje wel!

Het hotel in Casablanca is ook goed, hoewel niet zo charmant als onze Riad in Marrakech. De receptionist is prettig gestoord en we kunnen leuk met hem en om hem lachen. Helaas hebben we geen internet, dat was "broken" volgens onze receptionist. Helaas.

Overigens: een souk is inderdaad een bazaar en een cache is een schat, weet je wel, van geocaching, dat schatzoeken wat we doen.